گاهی اوقات بعضی چیز ها را آن قدر به خودمان نزدیک میدانیم که آنها را از یاد می بریم مثل هدفمان از کار و زندگی ولی بهترین مثالش خداست.آره خدا خیلی مظلومه گاهی می گوییم که خدا به ما نزدیکه ولی در مقابل وقتی که بهش نیاز داریم نمی آییم رک بهش بگیم بلکه می ریم دعا می خونیم بعد فکر میکنیم حالا خدا به فکر ماست ولی در واقع رابطه دعا ورابطه خدا با ما مثل بیدار شدن سر صبحه چه بیدار بشیم چه نشیم خورشید طلوع می کنه ولی کسی که صبح بیدار نشه هرگز طلوع خورشید را نمی بیند.
هدفم از این مقدمه اینه که بگم گاهی از فرط نزدیکی خودمون را خدا می دونیم مثلا» میریم جای خدا و یک نفر را سنگسار می کنند اگه کسی انتقاد کنه می گویند دشمن خدا است وباید کشته شود چرا به خاطر چند تا کتاب دعا که از بقیه بیشتر خوانده اند خود را نماینده خدا بدانند.
گاهی اوقات بد تر هم می شود مثل وقتی که افراد را ترغیب میکنند که برای انجام کارهایی که فرمان خدا مینامندشان افرادی را به دل خطر می فرستند بعد هم خودشان آن ها را اهل بهشت می نامند ولی من گاهی فریب خوردگان را لفظ بهتری میدانم.
یا جای دیگرهم از جانب خدا حکم می دهند این در مسیحیت هم بوده{نمی دانم الان هست یا نه} آنگاه که کشیش ها در قبال در یافت پول قطعه ای از بهشت را می فروختند ولی اینجا شدید تر است مثلا»«هرکس موسیقی زننده گوش کند گناه کرده است»یا«هر بازی به جز سوار کاری وشنا حرام است»یانمونه بسیار آزار دهنده ترش حجاب است همه ما میدانیم دروغ در اسلام گناه بسیار بزرگی است و در دین ما دروغ از بی حجابی بسیار منفور تر است ولی به بهانه بی حجابی مردم را میزنند و میگیرند ولی برای دروغ های رییس ها کاری نمی کنند.
اگرواقعا»{که به یقین میگویم این طور نیست}با انسان این کارها به جهنم برود من هرگز بهشت را نمی خواهم چون من مگر چه دارم به جز موسیقی وعشق.
13 