مدیران نزدیک بین

ورزش در ایران از آن پدیده های عجیب و غریب است که هیچ کس نمی تواند آن را توجیه کند.درحالی که در تمام جهان برای یک موفقیت ورزشی سالها تلاش می کنند در ایران مردمی هستند که فکر می کنندمهم ترین مشکل ورزششان مربی وطنی یا غیر وطنی است!مسولان در ایران رییس فدراسیون فوتبال را عضوی بی خاصیت می دانند که هیچ عجله ای برای انتخاب آن ندارند و شاید فکر می کنند علی آبادی به اندازه کافی در تمام رشته ها تخصصص دارد که بدون هیچ کمکی می تواند نه تنها به وظایف خود بلکه به چنر فدراسیون دیگر هم رسیدگی کند.جالب اینجا است در شرایطی که تیم ایتالیا که قهرمان جهان است و تیم بسیار قدرتمندی دارد از همان ماه بعد از قهرمانی در اهداف خود جام جهانی بعدی را اعلام می کند در ایران هنوز رییس فدراسیونی نیست که بخواهد برنامه ریزی وجود داشته باشد و جالبتر اینجا است که همه فکر می کنن در آسیا رقیبی ندارند و حتما» شایستگی حضور در جام جهانی و حتی رسیدن به رتبه ای خوب در آن را دارند.حیوانی مثل مورچه غذای خود را ذخیره می کند و در مواقع سختی از آن استفاده می کند اما انگار این مسولان ورزش تنها یک هفته بعد خود را می بینند و به بیانی نزدیک بین هستند!من تعجب خواهم کرد اگر در 2 – 3 سال آینده ایران موفق به کسب افتخاری به خصوص در فوتبال شود.در رشته های دیگر ورزشکاران می خواهند ثابت کنند رشته آنها از رشته فوتبال هم مهم تر وهم قابل اتکا تر است مانند آنچه در فوتبال 7 – 8 سال پیش می دیدیم ما در تورنمنت های کوچک قوی هستیم ولی در رقابت هایی که تیمهای حرفه ای حضور دارند هیچ حرفی برای گفتن نداریم چونکه ما هرگز پایه ای برای ورزشمان نداریم در نتیجه اگر رییس فدراسیونی عوض شود آن ورزش دچار صعود یا نزول می شود و نکته دیگر اینست که در واقع برنامه بلند مدتی وجود ندارد به این علت که مدیران کلان به سرعت برکنار می شوند و هیچ مدیری فعالیت های مدیر قبلی – هر چه قدر هم خوب باشد – قبول ندارد و تمام آنها ار نیمه کاره رها می کند و برنامه های نوین(!)خود ار به اجرا در می آورد باید بگویم ما با این وضعیت هرگز توان مقابله با سیستم هایی که برای 10 سال بعد و بیش تر از آن سرمایه گذاری و برنامه ریزی کرده اند نداریم.