آقاي دبير كل! (براي احمد زيد آبادي; دبيركل سازمان محبوبم)

آقاي دبير كل! مي دانم شايد هرگز اين مطلب را نخوانيد. مي دانم شايد هرگز من را نبينيد. اما مهم نيست من شما را خوانده ام. شما را ديده ام. و شما را ستايش مي كنم.
آقاي دبير كل! من اهل ستايش كردن نيستم. اما شما فرق داريد. شما زيد آبادي هستيد. شما » دبير كل» هستيد. واين دبير كلي چه قدر عجيب است. چه قدر عجيب است كه شما رئيس سازماني هستيد كه كلكسيون ستارگانش استبداد را طرد كرده اند. احتمالا» براي عضويت در اين سازمان بايد گواهي زخمي بر تن باشد كه همه ي اعضايش طعم تلخ زجر و زندان كشيده اند! احتمالا» شما كه دبير كل هستيد از همه بيشتر زخم داشته ايد و فكر كنم با اين حكم جديدتان براي رياست بي رقيب شده ايد!
آقاي دبير كل! معلوم است مراقب رقيبتان بوده ايد كه اين حكم سنگين را گرفته ايد. عبدالله مومني را مي گويم. راستي مي دانيد جرم عبدالله چيست؟ دفاع حقوق بشر بدون داشتن مرز! تعجب نكنيد; جرم هاي شما گواهي برتري شماست! احتمالا» به داشتن سخنگويي مثل عبدالله افتخار مي كنيد. راستي جرم شما چيست؟ احتمالا» داشتن دكتراي اصلي. شايد هم خود دبير كل بودن!
آقاي دبير كل! من از قلم شما لذت مي بردم چون سعي در احساساتي كردن و تحميق من نداشتيد. ساده و صريح حرفتان را مي زديد. جايتان امروز خالي است. آنها كه بايد بنويسند نمينويسند و آنها كه نبايد مي نويسند و فقط براي ما عذاب و درماندگي مانده است. محمد قوچاني هم تازگي ها » رها» شد. نمي دانم اگر قوچاني نبود باز هم الان براي شما مي نوشتم يا نه؟ من هنوز ستون روزمرگي ها در شهروند امروز را به ياد دارم! راستي اعتماد ملي را هم بستند. شما كه عادت داريد كه روزنامه هايتان بسته شوند. دردش ديگر مثل درد آمپول شده.
آقاي دبير كل! من خوش خيال نيستم. مي دانم اين تازه آغز عصر سياه است. عصري كه سياه و خونين است. اما باور كنيد اين فقط يك عصر است. من هميشه ايوان كليما را به ياد مي آورم كه به جرم يهودي بودن در اردوگاههاي نازي ها بود ولي زنده بيرون آمد تا بنويسد اما كمونيست ها نگذاشتند! او هم استبداد فاشيستي را ديد و هم طعم عدالت كمونيستي را تحمل كرد و هم بهار پراگ را در حالي ديد كه به دست رفقاي شوروي به آتش كشيده شده بود. نمي دانم آيا وقتي صداي دوبچك را از راديو مي شنيد كه نطقي را بعد از چند روز گرسنگي و شكنجه مي خواند ذره اي اميد داشت يا نه ولي من اميدوارم چونكه اين فقط يك عصر است!
آقاي دبير كل! شما تبعيد شديد! شما احتمالا» تا پايان اين عصر نخواهيد توانست چيزي بنويسيد. اما مهم نيست. من نوشته هاي شما را به همه نشان مي دهم. من نمي گذارم شما از ياد برويد. من نمي گذارم كسي كه براي آرماني شكنجه شد كه آرمان من هم بود از ياد برود. من منتظر مي مانم تا پايان اين عصر تا در غروب با هم به شكوه آزادي بخنديم.