تهران هوا خیلی سرد است

این روز ها تهران خیلی سرد است آنقدر سرد که دیگر دست های بی حس ما تفاوت سرما و گرما را حس نمی کند یخ روی زمین خیلی کلفت شده طوری که خاک روی زمین پیدا نیست وقتی که بیرون می روی حتما» یکی دو بار زمین می خوری دیگر زخم هایی که بر اثر زمین خوردن روی بدنم باقی مانده برایم عادی شده ولی نمک این زخم ها این است که دیگران به جای کمک کردن با انگشت هایشان که در دستکش پنهان است به من که روی زمین افتاده ام اشاره می کنند و می خندند.خنده هایی که کابوس شب هایم است و تمام ذهنم را مسموم می کند.همان لحظه که در خانه را باز می کنی موجی از سرما صورتت را در بر میگیرد و هر چیز خیسی را بهیخ تبدیل می کند اگر در گرمای خانه عرق کرده باشی این سرما بدنت را منجمد می کند.دیگر باغبان ها فقط تبر به دست دارند و به جز قطع کردن چیزی نمی دانند. هر درختی را به گناهی و جرمی از ریشه می کنند و حتی برگی از آن را باقی نمی گذارند.خودم دیدم یک سرو را به جرم نداشتن میوه بازداشت کردند و یک نارون را به جرم بی گناهی ریشه کن کردند.دیگر درختی برای تکیه دادن نیست چون به هر کدام که تکیه کنی باعث سقوطت می شوند چون همگی پوسیده اند حتی خورشیدی نیست که از گرمایش فرار کنی و در عوض برگی هم نیست که در زیر سایه اش خستگی در کنی.سکوت بحث تمام مردم است و به جز آن هیچ نمی فهمند صدای گنجشکی آن ها را وادار می کند تفنگ هایشان را بیرون بیاورند و او را نه زندانی بلکه به یک جسد تبدیل کنند.آنها بهانه لازم ندارند برای کندن گور آهو ها.دیگر دست ها همدیگر را لمس نمی کنند و فقط دستکش های چرمی به هم کشیده می شوند.تهران هوا خیلی سرد است.کاج های پیر همه جا هستند و به هیچ بلبلی اجازه نمی دهند روی آنها خانه بسازد آگاهی رادیو ها از این حد فرا تر نمی رود:»تمام جاده ها یخ بسته و لغزنده است»مه آن قدر غلیظ است که دیگر گلدان داخل باغچه را نمی بینم.مردی را دیدم که گل های رز داخل حیاتش را هرس می کرد تا نشانه ای برای بهار گذاشته باشد ولی او را به جرم کشتار طبیعت ملی اعدام کردند.قاصدکی نیست که پیامی باشد نمی دانم شاید بهار راه را گم کرده و شاید مرده شنیدم کسی گفت:»باید به سرما عادت کنیم» ولی من نمی توانم .ترجیح می دهم یک شب در سرما بمیرم ولی به آن عادت نکنم …