Standing on the edge of NOTHING

And how do I choose and where do I draw the line
Between truth and necessary pain?
فرض کنید یک آهنگ با این جملات شروع شود. خیلی شکوهمند است. شبیه نمایشنامه های شکسپیر است! اول آهنگ مهمترین مسئله ی زندگی آدم را مطرح می کند و البته کمی جلوتر یک جواب هم به آن می دهد:
And what does it mean to know all these things
When love’s been wasted all these years؟
شگفت انگیز است این آهنگ(اسم آهنگ هست Pilgrim توی ویکیپدیا صفحه نداره(!) ولی از این آلبوم است) اریک کلپتون. یک دنیای به هم ریخته و نا مشخص. سرگردانی در آن موج می زند:
Like a blind man walking ’round in darkness
در این آهنگ اریک کلپتون موسیقی کار خودش را می کند. ساده و بی سر و صدا فضا را آماده می کند برای حرفهای شاعر. صدای کلپتون توی ذوق نمی زند. یک صدای خسته که دارد از سر بی حوصله ای و نا چاری صحبت می کند. روند آهنگ به طرز عجیبی شما را برای خلسه آماده می کند تا جایی که سولو شروع شود. شروع سولو آغاز خلسه است یک خلسه عمیق و پایان نا پذیر مثل وقتی که در دود سیگار غرق شده ای!
ویدیوی آهنگ هم شاهکار است. جهت نما ها سعی می کنند مسیر را مشخص کنند ولی خودشان هم گیج کننده اند. کلپتون در ویدیو بی هدف در شهر می چرخد. در نمایی در تاکسی جایی در خیابان و جایی رو پله ها. حتی در تصاویری در اتاق نشسته. بیشتر به این می ماند که کسی یک لحظه در زندگی اش ایستاده و دارد خاطراتش را مرور می کند و می خواهد ببیند تا اینجا چه بلایی سرش آمده و در این گیر و دار مهم ترین مسائل زندگی اش هم پیدا شده اند. و می فهمد که کل عمرش چیز دیگری می خواسته و یعنی تمام کارهایش تا حالا بیهوده بوده! اصلا» به دلخواهش نبوده پس به درد نخور است.
از نظر من این کلمات از زبان کسی بیرون می اید که یک روز صبح بلند شده و می بیند. زندگی واقعی اش با رویاهایی که قبلا» داشته خیلی متفاوت است و به شدت تعجب کرده که چی شد که این طور شد؟ از علاقه ی اصلی اش دور افتاده و همه سالهای عمرش را عذاب بی فایده می داند چرا که در این سالها کارهایی را که دوست داشته انجام نداده!
یک انقلاب روحی. برگشتن به ذات. برای هر کسی می تواند باشد فرقی ندارد یک قاتل یا یک رییس جمهور.
این شاهکار اریک کلپتون چیزی بود که مدتها دنبالش بودم. یک آهنگ رویایی یک صدای رویایی و سرگردانی تا ابد!