راجر واترز:اسطوره ای تمام نشدنی

تمام آلبوم های پینک فلوید از A Saucerful of Secrets تا The Final Cut که راجر واترز هم با گروه بود هر کدام یکی از بخش های زندگی مدرن را بررسی می کرد ولی در این بین  The Dark Side of the Moon و  The Wall خیلی موفق تر بودند شاید به خاطر این بود که خیلی کلی تر به این زندگی نگاه می کردند و تمام جنبه هایش را در بر می گرفت مثلا» در the dark side of the moon هرکدام از آهنگ های Time و Money و Us and Them خودشان قسمت عمده ای از دغدغه های ما را در بردارند . در آلبوم the wall  تنهایی غیر غابل انکار ما در تمام موقعیت های زندگی قرن21 به شعر و آهنگ تبدیل شده. خیلی سخت است که کس بتواند این چیز های سخت و زبر را طوری بگوید که مردم بتوانند از آنها لذت هم ببرن و فکر فرو بروند و این معجزه ای بود که همکاری و همفکری استثنایی 4 نفر آن را ایجاد می کرد. چهار نفری که خودشان هم نمی دانستند چه طور کنار هم جمع شده بودند.

بعد از اینکه راجر از گروه جدا شد و به تنهایی کار کرد باز هم قوی بود ترانه هایش همچنان گیرا بود ولی افسوس که دیگر گیلموری نبود که به آن شعر های پر قدرت زیبایی ببخشد . وقتی راجر اعلام کرد اگر البوم Amused to Death دو میلیون بفروش آن را به تور می برد ولی نشد فهمید که دیگر دوران پول و شهرت گذشته و این غول راک باید برای کسانی بخواند که او را از قبل شناخته اند.

amused to death در حد آلبوم  the wall خوب بود و راجر آن را قسمت سوم سه گانه اش می داند و دو قمت قبلی را هم نام می برد:1.نیمه تاریک ماه 2.دیوار .

پس چرا این قسمت سوم دیگر آن قدر پر طرفدار نبود؟

ولی این غول ها نیستن که زانو می زنند و با تمام اینها راجر ماند. امروز وقتی برای بار هزارم اجرای Leaving Beirut را در تور پارسال راجر دیدم روی صحنه به جای یک پیر خسته یک مرد را دیدم که هنوز با تمام قدرت فریاد اعتراضش را سر دنیای اطرافش خالی می کند!