راک فارسی : از اوهام تا نامجو

اگر قرار باشد برای راک مدرن در فارسی مقدمه بنویسیم هیچ وقت نمی شه اوهام رو فراموش کرد. من خودم تا چند وقت پیش اصلا» اطلاعی نداشتم ولی بعدا» آلبوم نهال حسرت و آلوده و دو تا تک آهنگ ازشون شنیدم.
شعر : پاشنه تشیل اوهام
1)شعر: تمام شعر های این گروه از حافظ است. این هم ضعف است هم قوت چرا که حرف های حافظ حرف هایی با پشتوانه ی فکری است و شاید به سختی بتوان با آن استواری شعر گفت اما به لحاظ ساختاری که گروه دارد -آلترناتیو راک – شاید غیر ممکن باشد که بشود آن عظمت را در موسیقی هم ظاهر کرد پس کمی از جنبه ی شعری ضعف پیش میاید . کار وقتی بدتر می شود که گروه به ریتم بیش از شعر اهمیت می دهد وگاهی حتی بخشی از شعر را حذف یا تغییر میدهد! یعنی کاری می کند که شعر به اساسی ترین نقطه ضعفش تبدیل می شود. ولی خب می شود گفت در اوضاعی که ترانه های فارسی بسیار ضعیف هستند استفاده از حافظ یک جور دوپینگ است که کار را راحت تر می کند. از طرف دیگر این کار سبب می شود که نتوانیم تمایلات و یا تفکری برای گروه در نظر بگیریم و این یک نقطه ی ضعف است آن هم در راک که قصدش بیان مفهوم ها است.
…و موسیقی خودنمایی می کند
شاید قدرت اوهام را بتوان در ساختن آهنگ ها دانست چرا که در شرایطی که بین آهنگ های فارسی می شود یک ملودی و در بین ملودی ها یک اورجینال پیدا کرد اوهام و در راس آن شهرام شعرباف آهنگ های خوبی نوشته مثلا» به نظر من آهنگ راه عشق که یکی از دو سینگل گروه است یکی از قوی ترین های راک نیمه جان فارسی در این سالهاست و یک سولوی خوب هم دارد و توانسته فاصله را با معیار های جهانی بهتر کند.
اجرای زنده یا تیر خلاص؟!
اگر کمی با راک و متال آشنایی داشته باشید حتما» می دانید که یک بخش حیاتی و اساسی اجرای زنده است و به شخصه کمتر گروه خوبی را میشناسم که اجرای زنده قابل قبولی نداشته باشد از کمل با آن آرامشش تا پینک فلوید و تول و متالیکا. آن چیزی که من از اجرا های زنده اوهام دیدم چند ویدیوی یوتیوب بود که ظاهراگ در توری که در آلمان داشته اند ضبط شده. اجرای آهنگ درویش از البوم نهال حسرت را مثال می زنم. از نظر نحوه خوانش می شود گفت که شهرام شعرباف یک افتضاح به بار آورده و یکی از مشهور ترین آهنگ های خودشان را خراب کرده صدایش ضعیف است حتی گاهی لرزش هم دارد به علاه تنظیم این آهنگ را هم زده و این کار باعث بد تر شدن کار کرده گاهی اصلا» فکر می کنم نسخه استودیویی کار کس دیگری است. می توانم به درامز بسیار کوچک گروه که بیشتر شبیه یک جک با نمک است با دو تا قابلمه هم اشاره کنم . در مورد اجرای ضعیف گیتار اصلا» نمی شود حرف زد این گروه حتی ریف هایی که کار خودشان است را هم اشتباهی اجرا می کنند.
با توجه به اینکه گروه از آلبوم اول تا آلبوم بعدی اش فقط سقوط داشته – به جز آن دو آهنگ تکی شان – اعضایش تقریبا» کاملا» جداشده اند و دست به کار نسبتا» مهمی هم نزده اند فکر می کنم بشود اوهام را در پایان کار دید و راحت گفت یکی از ستون های اولیه راک فارسی در هم ریخته است.
پس نوشت: تصمیم گرفتم درباره محسن نامجو بنویسم ولی بعدا» دیدم بهتر است درباره ی چند تا گروه فارسی دیگر توشیح بدم تا بشود یک مقایسه ی خوب.